Marian Mudder op auteursbezoek in de gevangenis: ‘Zie ze als de mens die ze nu zijn zonder het verhaal van het verleden’

Marian Mudder is naast actrice (bekend van bijvoorbeeld Baantjer) auteur en personal coach. In 2017 verscheen haar boek Sofasessies, hoe therapie mij niet heeft geholpen en vooral waarom niet. Dit jaar kwam er bij De Schrijverscentrale een bijzonder verzoek voor haar binnen: of ze gedetineerden wilde bezoeken in de Penitentiaire Inrichting Veenhuizen. In haar blog doet ze verslag van dit bezoek.

Het is altijd leuk om met lezers van gedachten te wisselen over mijn werk. Mijn werk is zonder uitzondering heel persoonlijk, ik stel me heel kwetsbaar op en ga altijd de dialoog met de bezoekers van de lezing aan. Dit zorgt ervoor dat het publiek zich op zijn gemak voelt en er vaak mooie gesprekken ontstaan. Ik houd van verhalen, niet alleen die van mezelf. Deze uitwisseling van verhalen is heel waardevol, vooral in een persoonlijke setting zoals bij een schrijversbezoek. Het brengt mensen in contact met elkaar, maar vooral ook met zichzelf. Jezelf herkennen in een verhaal is erkenning van je eigen pijn, en dat is altijd helend. 

Ik kan me voorstellen dat het verfrissend is om met iemand van ‘buitenaf’ te praten, die zonder oordeel tegenover ze zit

Dus toen ik de aanvraag binnen kreeg om een lezing te houden in de Penitentiaire Inrichting Veenhuizen was ik meteen enthousiast. Spekkie voor mijn bekkie, dacht ik. Want waar vind je meer intensiteit en doorleving van pijn dan bij gedetineerden? Onderweg vroeg ik me af in hoeverre het interessant zou zijn als ik hen over mijn psychologische reis zou vertellen, een verhaal over angsten en depressies en verregaande onzekerheid. Hun eigen verhalen zijn waarschijnlijk een stuk heftiger dan de mijne. Eigenlijk was ik vooral benieuwd naar hun interesses en in hoeverre ze aan zelfreflectie hadden gedaan. Of ze geïnteresseerd waren in psychologie en spiritualiteit met betrekking tot hun huidige situatie en hun levensloop. 



Er ontstond een boeiend gesprek, waarbij ik heel gericht in kon gaan op hun persoonlijke vragen. De mannen bleken zeer filosofisch ingesteld en veel belangstelling te tonen voor spiritualiteit en gingen met mij en met elkaar in discussie. Toen ik vertelde over mijn eigen kwetsbaarheden werd het opvallend stil. Ik denk dat het een meerwaarde heeft wanneer ze verhalen over problemen van mensen met ‘gewone’ levens horen. 

Deze uitwisseling van verhalen is heel waardevol, vooral in een persoonlijke setting zoals bij een schrijversbezoek

Opvallend genoeg werden er weliswaar vragen gesteld, maar niet zoveel persoonlijke verhalen gedeeld. Ik heb bewust niet naar hun eigen situatie gevraagd, omdat ik uit ervaring weet dat mensen die met heftige verhalen rondlopen, zich daar vaak voor schamen. Dus bleef het bij filosoferen over het leven en praten over bijvoorbeeld het ontwikkelen van (zelf)compassie. 

De middag kwam ten einde, de roze koeken waren op en er hing een vrolijke sfeer. Ik merkte dat het gesprek ze goed had gedaan. Waarom? Ik kan me voorstellen dat het verfrissend is om met iemand van ‘buitenaf’ te praten, die zonder oordeel tegenover ze zit, die ze ziet als de mens die ze nu zijn zonder het verhaal van het verleden. Verhalen zijn prachtig en helend, maar soms is het nog beter om het verhaal te laten rusten. Ik vond het een fijne ervaring en zou het graag vaker doen. Ook met dezelfde mannen, zodat er een vertrouwensband opgebouwd kan worden. Het smaakte naar meer!

Lees meer over Marian Mudder.