Judith Koelemeijer: 'Ik hoop dat de campagne ‘Nederland Leest’ ervoor zal zorgen dat mijn boek ook nieuwe, of jongere lezers zal bereiken'

Een goed boek brengt gesprekken op gang en verbindt lezers met elkaar. In november leest heel Nederland daarom één boek: Het zwijgen van Maria Zachea van Judith Koelemeijer. Speciaal voor ons schreef Judith deze mooie blog in aanloop van haar lezingen tijdens Nederland Leest 2020.

De oudere dame stond al een tijdje in de rij voor mijn signeertafel. Met een glimlach legde ze tenslotte haar beduimelde exemplaar van Het Zwijgen van Maria Zachea voor me neer, gaf me een hand en zei: ‘Hallo, ik ben Jo.’

Verrast keek ik haar aan. Net als mijn oudste tante Jo, uit het eerste hoofdstuk van mijn familiegeschiedenis?
‘Nou ja, ik heet niet écht Jo,’ zei ze. ‘Maar ik ben precies áls Jo. Ik was ook de oudste dochter die altijd voor de kleintjes moest zorgen.

Later dacht ik nog weleens terug aan die ontmoeting. Ik had al vaak gehoord dat lezers zich herkenden in de verhalen van mijn vader en zijn elf broers en zussen; de generatie die opgroeide in de jaren vijftig en zestig van de vorige eeuw. Maar de identificatie van deze vrouw ging wel heel ver.

Ik bleef het lange tijd een wonderlijke ervaring vinden. Toen ik debuteerde met mijn familiegeschiedenis in 2001, had ik weinig idee gehad voor wie ik mijn verhaal precies had geschreven. Ik had, zoals misschien wel elke schrijver, allereerst het boek geschreven dat ik zelf graag zou willen lezen. Er zouden natuurlijk wel meer families zijn zoals de mijne. Grote gezinnen met verschillen tussen de oudsten en de jongsten, de jongens en de meisjes, de ‘professoren’ en de ‘werkers’. Gezinnen in wier belevenissen de ‘grote’ geschiedenis weerspiegeld werd. Maar dat de herkenning zó breed zou worden gedeeld, had ik nooit verwacht.

Gaandeweg begon ik er plezier in te krijgen. Het enthousiasme van de lezers, het bespelen van een zaal, het gelach dat opklinkt, de ontroering die je ineens ervaart.

Mijn allereerste lezing hield ik in de bibliotheek van Zaandam. Ik was verlegen, niet gewend om voor een zaal te staan. Als journalist en schrijver liet ik liever anderen aan het woord. Maar gaandeweg begon ik er plezier in te krijgen. Het enthousiasme van de lezers, het bespelen van een zaal, het gelach dat opklinkt, de ontroering die je ineens ervaart.

In november van dit jaar trek ik opnieuw met Het zwijgen van Maria Zachea het land in. Ik kijk er zeer naar uit.

In november van dit jaar trek ik opnieuw met Het zwijgen van Maria Zachea het land in. Ik kijk er zeer naar uit. De tante Jo’s zijn intussen ook twintig jaar ouder geworden. Zullen ze nog komen? Ik hoop dat de campagne ‘Nederland Leest’ ervoor zal zorgen dat mijn boek ook nieuwe, of jongere lezers zal bereiken. Binnen de familie is dat al gebeurd. Na de kinderen en de kleinkinderen van Maria Zachea, hebben nu haar achterkleinkinderen het bijzondere verhaal van hun overgrootmoeder ontdekt – onder wie mijn nu zeventienjarige zoon.  

Interesse in een lezing van Judith Koelemeijer? Kijk op haar auteursprofiel voor meer informatie.