Bianca Boer debuteerde in 2007 met de verhalenbundel Troost en de geur van koffie en publiceerde in 2010 de dichtbundel Vliegen en andere vogels. In 2019 verscheen haar eerste roman Draaidagen. 

In Draaidagen worstelt Judith  met wie ze is, wat ze wil en waar ze vandaan komt. Meer nog dan dat worstelt ze met haar achtergrond. Zonder vader en moeder groeide ze op bij haar oma, een Auschwitz-overlever. Inmiddels dementeert haar oma en leeft ze steeds meer in haar traumatische verleden. Om dichter bij haar oma te komen en haar verleden te begrijpen, gaat Judith als edelfigurant spelen in een film over de Tweede Wereldoorlog. In Draaidagen richt de verteller zich rechtstreeks tot haar oma. Ze vertelt niet alleen over de dagen op de set, maar ook over oma’s jeugd en geschiedenis. Door deze bijzondere vertelvorm zit Bianca Boer niet alleen de lezer dicht op de huid, maar staat ze toe dat Judith haar verwarde oma haar verhaal teruggeeft. En hebben we niet allemaal een verhaal nodig? Bianca Boer schreef met Draaidagen een ontroerende, ingenieuze debuutroman over trauma, de oorlog, familiebanden en verhalen.

Draaidagen is zeer geschikt om te bespreken op middelbare scholen of in leesclubs. 

www.scholieren.com
'De roman geeft een heel nieuwe kijk op de nawerking van de Tweede Wereldoorlog, zoals die voor verschillende generaties kan gelden. De spanning van de opnamen op de filmset wordt steeds groter en de vermenging van fictie en werkelijkheid vergroot de spanning voor de lezer. (...) Aanrader, ook voor scholieren en studenten.'

De pers over Draaidagen

De Groene Amsterdammer
Kees 't Hart: 'Ik las deze roman met toenemende beklemming en met toenemende bewondering voor de ingenieuze opzet die dieper ingrijpt dan een abstract betoog over de fictionalisering van oorlogsmisdaden. Boer schreef een indrukwekkend boek over de verwerking van oorlog. Haar koele documentaire stijl stelde haar in staat de onderliggende emoties overtuigend op me over te brengen.' 
 
Trouw
Jann Ruyters: 'Op de set speelt filmgedoe met concurrentie tussen de actrices, en versierpogingen door de sterspeler, perikelen die het boek ondanks het oorlogsthema licht houden maar wat telt is wat de opnames met Judith doen. Ze blijkt een natuurtalent in het inleven, in haar van angst opengesperde ogen staat de gruwel onomwonden te lezen. Soepel vervlecht Bianca Boer zo het verhaal van de getraumatiseerden die alles verdrongen met dat van de onwetenden die het al een leven lang proberen te begrijpen.'

Friesch Dagblad
Douwe de Vries: 'De slothoofdstukken waarin de schrijver beide verhaallijnen bij elkaar brengt, maken veel indruk. De dementerende vrouw herbeleeft de afschuwelijke realiteit van de oorlog, nota bene door toedoen van haar kleindochter.'
 
Literair Nederland
Els van Swol: 'Zeg niet dat er in Nederland geen goede romans worden geschreven!'