Annelie David

Annelie David (1959) studeert dans in Keulen en van 1984-88 choreografie aan de AHK Amsterdam alwaar zij er in 1995 haar Master of Theater behaalt aan DasArts. In 1992 richt zij de Pure Dance Company op, een collectief van dansers, componisten en beeldend kunstenaars die in wisselende samenstelling vijftien dansproducties maken. Na 2003 ontwikkelt David zich als dichter, wordt bekroond met de Dunya Poezieprijs (2004), schrijft essays en vertaald Duitstalige poezie van onder andere Esther Kinsky, Friederike Mayröcker, Farhad Showghi, Uljana Wolf, Orsolya Kalasz en Özlem Özgül Dündar. In 2013 debuteert zij met de bundel Machandel. De kritiek prijst de persoonlijke en emotionele kracht van haar teksten. Davids bundel Schokbos (2020) wordt genomineerd voor de Grote Poezieprijs 2021.

Annelie David is een dichter die van optreden houdt. Haar optredens bed ze graag in een omgeving van beeld en geluid. Ze werkt oa samen met het elektroakoestische duo Wanderwelle, contrabassiste Kim Soepnel of cellist Maarten Vos. Voor de beelden zorgt striptekenaar en filmmaker Guido van Driel. Hij illustreert haar bundels en maakte de poeziefilm Nachtbloeiers (NPF, Nederlands Poeziefilmfestival 2021) op het gelijknamige gedicht van David. 

De thema's in haar poezie zijn ontheemding en natuur. De toon is licht melancholisch. De gedichten getuigen van een heel eigen muzikaliteit.

David werkt ook graag in opdracht. In 2022 schreef ze gedichten voor de tentoonstelling Tenminste Houdbaar Tot van Museum Arnhem rondom het thema natuur en klimaatverandering vanuit het perspectief van de afgebeelde organismen. In het tweetalig tijdschrift Trimaran verschijnen regelmatig vertalingen van haar en essays over vertalen.

Momenteel werkt Annelie David aan haar derde poeziebundel. Thema is verlies van plek en taal. Een aantal van de gedichten zijn opgenomen in de literaire tijdschriften Terras #24 Babel en De Gids 'multilingual/meertalig' (2023) en klaar voor de 'Bühne'.