Sander Kollaard

Sander Kollaard debuteerde in 2012 en schreef verhalenbundels, romans en artikelen en essays voor literaire tijdschriften en kranten. Voor zijn debuut ontving hij de Lucy B. en C.W. van der Hoogt-prijs en zijn eerste roman werd verkozen tot Boek van de maand bij DWDD. Met zijn roman Uit het leven van een hond won hij de Libris Literatuurprijs 2020. In 2021 verscheen de roman De kleuren van Anna en in 2022 het wandelboekje Lentehonger. Zijn werk is vertaald in o.a. Duits, Frans, Engels en Japans.

Over Uit het leven van een hond

Uit het leven van een hond is een dun, maar heel rijk boek, vol fantastische zinnen, metaforen en observaties; tegelijkertijd is het allemaal onnadrukkelijk, gewoontjes, kalm, klein. Daar gaat het Kollaard nu juist om: de grootsheid van het kleine te tonen... De beheerte grilligheid, de schijnbare, speelse willekeur houdt het boek spannend... Met een zucht sla je uiteindelijk het boek dicht. Helaas, voortaan weer verder zonder Henk en Henks houvast. Wat is er nou eigenlijk gebeurd tijdens het lezen? Niets. En was dat nou zo mooi? Ja, dat was schitterend. Kollaard laat met dit boek zien wat literatuur vermag. (Judith Eiselin, NRC Handelsblad)

Sander Kollaard is bovenal een briljant beschrijver van herinneringen. [...] er is geen andere Nederlandse schrijver die het leven zo kan laten zinderen, schitteren en tintelen. (Lodewijk Verduin, De Groene Amsterdammer)

Over ander werk

Van deze [debutanten] is Kollaard de meest getalenteerde. Van de vorm van zijn bundel heeft hij iets bijzonders gemaakt. [...] Schrijven vanuit het hart, maar met het hoofd, dat levert nog altijd de mooiste literatuur op. (Trouw, Jaap Goedegebuure)

Ik vind het mooi, helder, bedachtzaam proza, misschien niet zozeer fictie alswel meditatief, zeer nauwkeurig, beeldend werk. (Cees Nooteboom)

...een sterk debuut. Kollaard heeft een mooie, beschouwende stijl waarmee hij treffend de intieme levenssfeer van Van Duijn beschrijft. [...] Zijn boek blinkt uit door oorspronkelijkheid. Ik las het boek pas nadat het onlangs de Lucy B. en C.W. van der Hoogt-prijs 2014 kreeg. De jury, onder voorzitterschap van Kester Freriks, prees onder meer het navrante titelverhaal waarin de labiele Van Duijn door een toeval steun zoekt bij een eenzame oude man, die met zijn overleden vrouw aan stijldansen deed en daarom nu met zijn gast wil dansen. „Samen dansen zij de foxtrot in een prachtige scène die het schrijnende hoogtepunt vormt van het titelverhaal”, aldus de jury. Dat klopt, het ís een indrukwekkende scène. „Zo nu en dan bespiedde ik zijn gezicht”, schrijft Kollaard, „en zag hoe ook hij genoot: het drukte een stil geluk uit dat hem jaren jonger deed lijken.” (Frits Abrahams, NRC Handelsblad)

Mooie roman... tegelijk schrijnend en ontroerend... het mooie is het contrast tussen hoe zij en hij met die ziekte omgaan... heel zakelijk, heel precies, bewon-derenswaardig opgeschreven... (Onno Blom, Radio 1)

In al zijn schijnbare toevalligheid, ongedwongenheid, heldere vaagheid, is het een bedrieglijk achteloos geschreven mini-meesterwerkje, dat volkomen fascineert... (Joost de Vries, De Groene Amsterdammer)

Meesterlijke vermenging van feit, fictie en reflectie... Een onbetwist cadeau... Ook al laat Kollaard in Levensberichten meer dan ooit een parade aan zelfreflexieve trucs toe, hij vliegt nergens uit de bocht. En dan voegt hij op de valreep, in het voorlaatste verhaal, ook nog eens die tedere liefde en die verbluffende natuurbeschrijvingen toe die we uit Stadium IV kennen. Het ware en het verzonnene, het harde feitelijke en het kwetsbare persoonlijke, alles is in Levensberichten vertegenwoordigd. (Anne van den Dool, Literair Nederland)